Opowiem Państwu bajkę.     Pewna owca wpadła gospodarzowi w dół. Ten, nie mając ochoty ją wyciągnąć wpadł na pomysł, że zasypie ją żywcem. Zawołał też swoich kolegów, sąsiadów, takich sam jak on, wzięli łopaty i zaczęli sypać. Owca zorientowała się, że jest źle, więc zaczęła głośno płakać i beczeć. Po paru minutach doszła jednak do wniosku, że to nic nie daje.

  Będę ja panną, a wielką panną.[1]      Urodziła się w 1603 roku w szlacheckiej rodzinie. W wieku 5 lat przystąpiła do pierwszej spowiedzi, mając siedem do pierwszej komunii świętej. Mając 12 lat usłyszała wewnętrznie tajemniczy głos powołania zakonnego. Później trzykrotnie przebywała u sióstr klarysek. W wieku piętnastu lat przystąpiła do spowiedzi generalnej, dwa lata później wstępuje do klasztoru karmelitanek bosych pod

  Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą ( Łk 1,28 ) Skromna dziewczyna z Nazaretu. Rozmodlona w świątyni. Jej czyste serce widzi wszystko w prawdzie. A więc jest bliżej Boga niż ktokolwiek inny. Szybko dowiaduje się o Jego planach na Jej życie. Jest zdziwiona, zakłopotana, jednak wierzy słowom Archanioła „Błogosławiona jesteś między niewiastami”. Te słowa zachowuje w sercu. Kontempluje i

      Wierzący może znaleźć się w takiej relacji z Bogiem, że zostaje obdarzony niezwykłą łaską. Wcześniej poznaje, że najwyższa miłość to pragnienie zbawienia dla wszystkich ludzi. Nazywamy ich mistykami, czyli tymi, którzy są w ciągłej i uważnej obecności Boga. Widzą świat w dwu wymiarach, realnym i duchowym. Chrześcijanin wierzy, mistyk doświadcza. Mając tak bezpośredni wgląd, ich światopogląd oraz cel życia różnią

        Wiara jest łaską Boga. Warto o nią się modlić. Pokazywać Ojcu, swoimi wyborami i postawą życiową, że Jest kochany. Człowiek zaczyna wierzyć wtedy, kiedy widzi rzeczywistość oczyma Boga. Gdy zapożycza wzrok od Boga, przejmuje Jego widzenie[1].       Największy błąd człowieka i pułapka szatana brzmi: może później, jeszcze nie teraz, poczekaj Boże. Gdyby ludzie wiedzieli jakie szczęście płynie z poznania, jaka radość

             Co to jest?     Przesądy są niczym nie popartymi i mało sensownymi zachowaniami, które mają na celu przyciągnięcie szczęścia lub uniknięcie nieszczęścia. To rytualne, czyli powtarzane zachowania, które zgodnie z utartym myśleniem, uchronią ludzi przed tragedią, jakimś pechem, albo mają przyciągnąć dobry los, wygraną lub fart. Słowo zabobon pochodzi z łaciny (superstitio) i oznacza przekonanie, że rzeczy magiczne, słowa, gesty, mają

                                                                Krystyna Hoła                                                                                                                                     SIEDEM.     Ludzi dzieli się na dobrych i złych.                     Inny podział nie istnieje.                                           Irena Sendlerowa             Spis treści Wstęp  Część I, czyli o manipulacji i krzywdzących zachowaniach  Część II Pycha Chciwość Nieczystość Zazdrość Nieumiarkowanie Gniew Lenistwo Zakończenie i poradnik Słownik i akty prawne Wstęp      Ten poradnik powstał dla dobra innych. Zwłaszcza moich uczniów, mojej młodzieży. Po to, aby wiedzieć w

      To imię oznacza Żydówka. Co świadczy o tym, że jest to „każda kobieta”. A raczej, że może nią być. Judyta była córką Merariego (z egipskiego „umiłowany”). Wdowa po Manassesie („ten, który pozwoli zapomnieć”). Bezdzietna. Po śmierci męża postanawia pozostać sama. To decyzja serca, której już nie zmieniła. Dlaczego dokonała takiego wyboru? Być może chciała przeżyć śmierć męża, godnie przejść żałobę?

           Skąd u ludzi pragnienie bycia coraz doskonalszym? Święci tłumaczą to faktem przebywania substancjalnego Boga w duszy, który zachęca, a czasem przymusza do określonych postaw. Teologia tłumaczy to faktem, że człowiek jest obrazem Bożym i czy zdaje sobie z tego sprawę, czy też nie, jego „natura ukierunkowuje się zawsze do tego, którego reprezentuje”[1] Tworzy się wtedy jedyne w swoim rodzaje napięcie,

                    Życie ludzkie jest darem. Otrzymaniem czasu, który powinno się wykorzystać we właściwy sposób. Dróg do Boga jest tyle, ilu ludzi. Każdy człowiek ma wbudowany właściwy system wartości i moralności, jedynie od niego samego zależy, czy będzie go uznawał i nim się kierował, czy też zaprzeczy mu najróżniejszymi argumentami. To, że żyjemy niewłaściwie rozpoznajemy po kłamstwie, strachu przed śmiercią, lękiem przed

  Głęboko w sercu, świadomości lub umyśle człowieka tkwi ogromna chęć zrozumienia rzeczywistości odczuwanej zmysłami oraz tej intuicyjnie wyczuwalnej, która jest związana z duchowością. Każdy zastanawiający się nad otaczającym go światem człowiek, ma pragnienie dotarcia do prawdy.  Ta intuicyjnie wyczuwalna chęć nie jest niczym nowym. Z niej wzięły się wszelkie religie, czy filozofie a nawet poszczególni ludzie próbowali konstruować własne systemy

  Przedmiotem prezentowanego artykułu jest pedagogika chrześcijańska jako dział pedagogiki zajmujący się teoretycznymi i praktycznymi zagadnieniami integralnego kształcenia i wychowania zgodnie z założeniami Dekalogu i nauczaniem Kościoła Katolickiego, oraz filozofią chrześcijańską jako uniwersalnymi podstawami humanizmu. Jest to nowa, pod kątem badań i dynamicznego rozwoju, forma propozycji edukacyjnej, której metodą jest widzieć, oceniać i działać – całościowo, w świetle Prawdy, ku dobru

  Powiedz zbolałej ludzkości, niech się przytuli do miłosiernego Serca Mojego, a ja ich napełnię pokojem (Dz.300) Miłosierdzie Boże to największy przymiot Boga, obok świętości i sprawiedliwości. Jest nieograniczone, niemożliwe do całościowego poznania.  Doświadczamy go od poczęcia. Jak mówi Biblia, zanim się narodziliśmy, istnieliśmy w myśli Boga, który miał gotowy plan na nasze życie. Po tym jak otrzymaliśmy dar życia, chrzest

  Bycie w drodze to „poruszanie się w pewnym kierunku”. Miasta i miejsca mają ścisły związek z człowiekiem, ponieważ tylko on może nadać im znaczenie. Konkretna przestrzeń jest zachowana w pamięci poprzez obrazy, ale ważniejsze jest samo doświadczenie. Wejście w interakcję z miejscem pozwala poznać prawdę o sobie[1], dostrzec różnicę pomiędzy „ja” tam i „ja” tutaj w czasoprzestrzeni. Analiza przebytych dróg

  Potrzeba wzorców   Wzorzec to „człowiek budzący zaufanie”[1], autorytet moralny, który jest ogólnie poważany i szanowany. Dzięki swojej postawie ma „wpływ na zachowanie i myślenie innych osób”[2]. Wynika z osobistych zalet: „prawości, dobroci, życzliwości, zgodności postępowania z poglądami, mądrości”[3]. Jest to osoba wzbudzająca szacunek, podziw, uznanie, posiadająca niezwykłą godność.  Siła płynie od wewnątrz, jest duchową mocą. Synonimem tego słowa jest wartościowość.

  Słowo godność według słownika języka polskiego oznacza „poczucie własnej wartości i szacunek dla samego siebie”. Posiada w sobie niezwykłe bogactwo znaczeniowe, ponieważ łączy się z tym, co najważniejsze dla człowieka - byciem w pełni. Jednak nie można posiadać tych cech bez oparcia. To, co staje tym oparciem, jest tym samym obrazem człowieka, ponieważ świadczy o jego światopoglądzie i celu bycia.

 Mieć?  Żyjemy w ciekawych i wspaniałych czasach. Mamy nieograniczone możliwości. Możemy się rozwijać na wielu płaszczyznach.  Na co dzień egzystujemy w kulturze masowej, w której jest taka mnogość norm i wzorców, że łatwo się pogubić. Cechą współczesności jest hiperkonsumpcjonizm, powodujący odejście od siebie, od natury, w posiadanie. To zmiana myślenia, odczuwania i działania. Zamiana bycia na zawłaszczanie. Zdobyć jak najwięcej

  Stary  człowiek. Tratwa na oceanie miotająca się pomiędzy własnymi ograniczeniami, a zachciankami ciała nie dającymi się poskromić. Wisząca nad głową sina chmura opinii innych. Stary człowiek ma na celu zapełnienie, w którym szuka szczęścia. Spełniając zachcianki ciała, wpada w nałogi. Coraz więcej chcenia, coraz więcej pragnienia. Obrazy, których nie da się ujarzmić. Nie kończące się głody doznań. Wiry, ściągające w

  Literatura to bardzo obszerna dziedzina. Ogólnie przyjęta definicja literatury dzieli ten typ piśmiennictwa na użytkową (informacyjną, publicystyczną, naukową) i piękną o dominującej funkcji estetycznej, gdzie mamy do czynienia z dziełem literackim[1]. Pragnę się skupić na tej drugiej. Dokonując wyboru tematu o roli literatury zastanawiałam się, co sprawia, że niektóre dzieła wchodzą w tak zwany kanon literacki? Na czym polega fenomen

   Jak Ja was ukochałem, tak wy macie kochać jedni drugich (J 13,34)   Miłość na poziomie pierwszym, miłość niedojrzała, jest uwikłana w zależności. Decyzje podejmujemy zawsze w jakimś odniesieniu. Zamiast pytać Boga i kierować się Jego wolą, pytamy o rady. A przecież jedynie Stwórca wie, czego nam trzeba, co jest dla nas dobre. Taka miłość jest kojarzona z emocją, własnym zdaniem

  Poniższy artykuł podejmuje temat roztropności języka i cnoty milczenia jako narzędzi i środków w drodze do doskonałości ewangelicznej. To próba zarysowania problemu i podania wiedzy na temat używania języka zgodnie z przesłaniem Chrystusa i ludzi ogłoszonych przez Kościół świętymi. Wśród wielu cnót, roztropność języka wydaje się największą, ponieważ  łączy z mądrością Bożą oraz wyznacza zakres innym darom. Zadaniem wierzącego jest

  Czesław Miłosz należy do tych twórców, którzy całą swoją osobowością i twórczością "wyrażają wiarę w istnienie porządku świata, zbudowanego na Bożym planie i w tajemniczy sposób podporządkowanego odwiecznemu zamysłowi stwórczemu[1]". Nie oznacza to, że wiara pisarza była silna i trwała, raczej mamy do czynienia z inspirującym pragnieniem Boga, polegającym na nieustannym poszukiwaniu dowodów na Jego istnienie. Miłosz z niezwykłą wytrwałością

  Etos to ściśle określony sposób postępowania, związany z usposobieniem człowieka, realizowany jednostkowo lub w grupie kierując się ideałami i wartościami. Dzięki wdrażaniu i realizowaniu zamierzonych działań, systematycznie osiąga się cele, zamierzone na początku. W ten sposób kształtuje się osobowość, zmienia tryb i styl bycia. Praca nad sobą jest wspólna wielu współczesnym ludziom dążących do doskonałości, ponieważ „człowiek ma w swoją

    Słowo integracja wywodzi się z łacińskiego integratio i oznacza scalanie. To humanitarny ruch na rzecz osób niepełnosprawnych uczący współpracy i tolerancji wobec inności. W edukacji to proces integrowania (włączania) uczniów z dysfunkcjami w zwykłe formy życia społeczności szkolnej wraz z celami kształcenia ogólnego, dając szansę pełnego rozwoju. To powstały w 1991 roku system pedagogiczny mający na celu organizację warunków nauczania

  Jerozolima w Biblii to miejsce wyjątkowe. Miejsce szczególne ze względu na wybranie przez samego Boga. Nazywane Miastem Żyjącego Boga, Niebieskim Jeruzalem, Nowym Jeruzalem[1] – to kilka z możliwości, jakie można odczytać. Sfera sacrum, związana z religijnością i tradycją pokoleń. Centrum świata, od którego zaczęła się historia zbawienia.  Ze świętym układem czasowym, linearnym, zmierzającym do konkretnego celu – Sądu Ostatecznego.     Jerozolima